Of zal ik zeggen de natuurlijke selectie, of nee beter nog: de natuur selecteert. Sinds september ben ik hier alleen. In mijn geval een dubbele uitdaging. En dat heb ik geweten.

Stel je voor dat je net in een gehucht met 300 inwoners in Frankrijk woont. Het is het najaar, we gaan de koude en donkere dagen tegemoet. Fransen zijn al op zichzelf, dan nog meer. In het hameau waar je woont staan ongeveer 10 huizen met voornamelijk 60 plussers. En verder… heuvels, bomen, veel bomen, weilanden, diverse soorten vee en natuurgeluiden. Natuur, ruimte en rust. Prachtig toch?

Maar toch, ik ben hier niet om vakantie te vieren. De schoorsteen moet branden. Letterlijk, want de CV- ketel (op stookolie) stopt er om de haverklap mee. Dat oude beestje is eigenlijk aan vervanging toe, dat zit er nu even niet in. Eerste prioriteit is werk zoeken. Naast mijn werk als personal trainer bij een fysiotherapeut, zal ik minimaal nog voor 2 dagen werk moeten vinden. Minimaal!

Na bijna vier! weken reageert er eindelijk een monteur voor de CV ketel. Aan 15 graden en koud douchen raak je gewend, twee weken 12 graden in huis is toch wel wat fris. Inmiddels heb ik werk gevonden in een tijdelijk online project. En ook kennis gemaakt met de Franse bureaucratie als je een bedrijf wilt opzetten. En je diploma’s erkent moeten worden om aan de slag te kunnen als personal trainer. Hoezo Europese Unie? Vive la France!

Dan terug naar het alleen zijn. Als je niet gewend bent aan alleen zijn, dan moet je vooral in je eentje in één of ander gehucht op het Franse platteland gaan wonen. Doe(t) je goed!

En dan bedoel ik echt goed, als je leert om te gaan met je eigen “zijn”. Comfortabel worden met het oncomfortabele. Fysiek, mentaal en emotioneel. En ook spiritueel, daarover later meer.

Hier kom je jezelf echt tegen. Erg waardevol als je innerlijk werk hebt te doen. En ik heb/ had genoeg huiswerk te doen, laten we maar zeggen ha ha. Gelukkig hoef je dat niet alleen te doen. De contacten met het thuisfront, familie & vrienden en ook nieuwe mensen die je ontmoet, leer je nog meer te waarderen.

Over alleen zijn gesproken. Gelukkig ben ik in Chissey-en-Morvan niet zo afgesloten van de wereld als de medewerkers van het meest afgelegen postkantoor ter wereld in Port Lockroy op Antartica. Het leven op het eiland is niet comfortabel.

Zo hebben de werknemers geen toegang tot stromend water en is er geen vaste stroomverbinding. Ook is er geen internet. Alleen via een satellietverbinding kunnen ze zo’n tien minuten per week praten met hun dierbaren thuis.

Tijdens mijn “reis” tot op heden, had ik het genoegen om energie & inspiratie te ontvangen van een aantal “mentoren”. Mensen met levenservaring, waaraan je je kunt spiegelen.
Mensen die je net wanneer je het nodig hebt een duw in de juiste richting geven. En soms ook stof tot nadenken…

Dat startte met een koude training bij Wim Hof instructeur Bart Dankers, op de dag dat ik onderweg ging naar de Morvan (afgelopen 17 september). Aangezien mijn bijnieren (lees: cortisol booster) al overuren aan het draaien waren, niet het meest geschikte moment om de stress op te voeren.

Of toch wel? Jazeker! De theorie achter koude training, ademhalingsoefeningen in combinatie met zeven mannen die verhalen delen, bleek op dat moment goud.

Ook al stond ik een half uur na het ijsbad nog te rillen, ik ben Bart nog steeds dankbaar voor de ontmoetingen en de ervaring. En kan het iedereen aanraden (www.isimila.nl).

In de Morvan wonen zo’n 5000 Nederlanders. Sommigen permanent. Anderen wonen er, zoals ik, deeltijd. Zo zijn er dus meer mensen die regelmatig op en neer rijden naar de Morvan. De Facebook groep “Op en neer naar de Morvan” is de plek waar vraag en aanbod elkaar ontmoet en ritten van en naar Nederland aangeboden worden.

Zo heb ik de afgelopen periode een aantal keer samen mogen reizen met mooie mensen. En voelde mij soms net de chauffeur uit het voormalig TV- programma Taxi. Interessante en boeiende gesprekken over alle facetten van het leven, stiltes onder het genot van een kop koffie, veel humor en de wegen door het glooiende landschap van de Morvan.

Wat ik vooral uit deze gesprekken heb gehaald, is dat we (onbewust) vaak denken dat alleen “je eigen wereld” bestaat. Want dat is de wereld waarin jij nu eenmaal leeft. Door je open te stellen voor ervaringen van anderen, leer je zaken bekijken vanuit een ander perspectief. Soms confronterend, soms herkenbaar en vaak waardevol!

Het leid mij ook naar de gedachte aan waarom ik hier ben. (Op het moment dat ik dit schrijf komen de tranen opzetten in mijn ooghoeken). Ten eerste een betere versie van mijzelf worden door het oncomfortabele op te zoeken. Voor mijzelf, als vader, als partner en als trainer/ coach.

Ten tweede die kennis, ervaring & vaardigheden overbrengen tijdens de retreats die ik hier vanaf 2023 ga organiseren. Om mee af te sluiten:

Hard times create & unite strong men.

Wordt vervolgd…

Ik hoop dat deze blog je inspiratie en vertrouwen geeft. En dat het je focus en rust leert in een wereld van afleiding. Je bent niet alleen. Noot aan mijzelf: “Ik ook niet.” 

Vond je dit artikel interessant? Deel, like en/of laat een comment achter.

Bronnen: nu.nl, www.isimala.nl, FB- groep “Op en neer naar de Morvan”, Miro Vermeeren.